همه  از عشق می گويند.
همه برای خودشان عاشق هستند.
درد دل می کنند ، بغض مي كنند، گريه مي كنند ، مي ميرند و... .
اما عاشقي چيست؟
شب نشيني مي كنم. چون درد عشق امانم را بريده است. چشمانم خسته هست ولي پلك ها ... سنگيني را به شوق ديدار روي معشوق ، تحمل مي كند. عشق در سينه ي من است كه اين گونه فروزان گشته ام. كسي تاب در آغوش كشيدنم را ندارد ، مگر آن پروانه كه ز جانش گذشته است ؛ چون آتش درونم هر دلي را خواهد سوزاند.

(( اي عشق از آتش اصل و نسب داري                     از تيره ي دودي از دودمان باد ))

با خودم گفتم كه(( عشق را تفسير در او مي كنم )) غافل از آنکه دریای عشق کجا و قلم من و پیمانه ی یار کجا .
ديگر تواني ندارم ، درمانده و ناچيزم . آخر يا در آتش عشق خواهم سوخت و يا ذوب در عشق شده و عاشق خواهم شد

 مثل يك بيت ته قافيه ها خواهم مـرد 

                  تـو كه رفتي همه ثانيه ها سايه شدند

                               سايه در سايه آن ثانيه ها خواهم مرد

                                        شعله ها بي تو زبـــي رنگي دريـا گفـتند

                                               موج در موج در اين خاطره ها خواهم مرد

                                                          گم  شده ام  در قدم  دوري چشمان بهار

                                                                 بي تو يك روز دراين فاصله ها خواهم مرد